Terug naar huis

Het is nu dinsdag 16.00 en ik zit onder onze mooie Al Fresco (zo heet een veranda hier) deze laatste blog te schrijven. Morgen 16.30 vliegen we terug naar Nederland. De winter is hier in Australie nu officieel begonnen. Het is nu 22 graden en de lucht is strakblauw. Ik zie de skyscrapers boven de huizen uitsteken. Ondanks dat we 2 km van het centrum zitten is het hier erg rustig, bijna dorps. Af en toe loopt er iemand langs en als we elkaar zien dan knikken we gedag naar elkaar.

De laatste dagen bij de RAC hebben veel collega’s aan me gevraagd of we blij of verdrietig waren om weer terug te gaan. Ik heb een dubbel gevoel, eigenlijk hebben we dit allemaal. We zullen Perth en Australie zeker gaan missen, vooral de ruimte, het buitenleven, het minder gejaagde leven en het geweldige klimaat. We zijn ook goed vertrouwd geraakt met the ‘Aussie way of doing things’. Zo betrapte ik me er regelmatig op dat ik ‘No Worries’ tegen collega’s begon te zeggen (op zich niet vreemd als je dit 4 maanden lang 15 keer per dag hoort). Ook Tom en Joost hebben hun draai hier goed weten te vinden en nu ze engels kunnen praten en hun vriendschappen op school zijn gegroeid zijn ze best verdrietig om hun plek hier weer op te geven.
Aan de andere kant heb ik ook wel weer veel zin om te terug te gaan. De nederlandse zomer tegemoet te gaan, terug naar ons eigen comfortabele huis, vrienden en familie weer te zien. Ook heb ik veel zin om weer bij de ANWB aan de slag te gaan. De ANWB is afgelopen maanden door alle MRM activiteiten een stuk klantgedrevener gaan werken. Afgelopen jaren heb ik met vallen en op staan deze richting proberen in te zetten en nu lijkt het eindelijk te gaan lukken. Tsja dan wil ik er wel graag bij zijn om deze veranderingen verder door te voeren. Het is daarbij ook een fijn vooruitzicht om terug te keren in een team wat prima draait. Ik kijk er naar uit om alle directe collega’s weer te zien en met hun samen te werken.

Het is een mooie periode geweest om 4 maanden voor een andere club te werken. De RAC heeft me daarbij ook in de positie gesteld om op alle werkterreinen een diepgaand inzicht te krijgen in hun activiteiten. Wat erbij erg geholpen heeft is dat de RAC mijn detachering zeer goed en gastvrij geregeld had, geen deur bleef gesloten. Sterker nog de meest deuren gingen wijd open, zo zijn we twee weken terug thuis bij de CEO van de RAC Terry Agnew gaan eten.

Ik heb heel veel van en over de RAC geleerd en denk dat ik in veel opzichten meer weet over hun dan menig ander persoon binnen hun organisatie. Mijn bezoek aan de RACV in Melbourne (zie twee onderstaande foto’s) maakte de reis compleet.

In korte tijd (het was een soort van speeddaten met directieleden) kreeg ik veel nieuwe inzichten op bepaalde actvititeiten zoals MRM, innovaties en complexe vraagstukken zoals ledenwerving in de ZAMA. Voor veel uitdagingen die de ANWB in het vooruitzicht heeft ben ik nu in staat om nieuwe voorstellen uit te brengen met onderbouwingen en ervaringen van andere organisaties.

Mijn detachering heeft naar mijn mening ook de RAC wat opgeleverd. Ik heb veel vertrouwelijk informatie vanuit de ANWB en mijn ervaringen met de RAC gedeeld. Daarnaast heb ik een rapport met aanbevelingen opgesteld en vorige week aan veel verschillende personen en afdelingen (directieleden, bondsraad, MRM en marketing) gepresenteerd. De timing was niet geweldig: een rapport over hoe de RAC meer waarde voor leden kan creeren terwijl de RAC fors aan het reorganiseren zijn om vooral kosten te besparen. Maar goed, ik heb daarom vooral pragmatische voorstellen uitgebracht die een tijd mee kunnen dus hopelijk komt het hun nog van pas. In ieder geval veel enthousiaste reacties gekregen en het heeft tot goede discussies gevoerd. Al met al ben ik daarom zeer tevreden over deze reis en voel me dan ook bevoorrecht.

Volgende week de laatste blog, nu weer verder met het pakken van de koffers. Het ziet er naar uit dat we alles mee krijgen.